Ποτέ μη σταματάς πρώτος το χειροκρότημα σύντροφε!

"θα σας δώσουμε μια εικόνα από εκείνα τα χρόνια. Στην περιοχή της Μόσχας γίνεται μια συνδιάσκεψη της αχτιδικής επιτροπής του κόμματος. Προέδρευε ο καινούργιος γραμματέας της αχτιδικής επιτροπής στη θέση εκείνου που φυλακίστηκε πριν λίγο καιρό. Στο τέλος της συνδιάσκεψης διαβάζεται ένα ψήφισμα αφοσίωσης προς τον σύντροφο Στάλιν. Όλοι σηκώνονται φυσικά (όπως σε όλη τη διάρκεια της συνδιάσκεψης πετάγονταν όρθιοι σε κάθε μνεία του ονόματος του). Στη μικρή αίθουσα αντηχούν "θυελλώδη χειροκροτήματα και καταλήγουν σε επευφημίες". Συνεχίζονται τρία λεπτά, τέσσερα λεπτά, πέντε λεπτά, με ολοένα μεγαλύτερη ένταση. Μα οι παλάμες αρχίσανε να πονάνε. Πιάστηκαν τα σηκωμένα χέρια. Οι ηλικιωμένοι είχαν κιόλας λαχανιάσει. Όλα αυτά άρχισαν να φαίνονται με το παραπάνω ανόητα, ακόμα και σε εκείνους που πραγματικ'α λάτρευαν τον Στάλιν. Ποιος όμως θα τολμούσε να σταματήσει πρώτος; Θα μπορούσε να το κάνει ο γραμματέας της αχτιδικής επιτροπής που στεκόταν ακόμα στην έδρα και μόλις είχε διαβάσει το ψήφισμα; Μα είναι καινούργιος, πήρε τη θέση αυτού που συλλάβανε, φοβάται κι ο ίδιος! Αφού μέσα στην αίθουσα στέκονται και χειροκροτούν πράκτορες της Νι-Κα-Βε-Ντε, αυτοί ασφαλώς θα προσέξουν ποιος θα σταματήσει πρώτος. Έτσι το χειροκρότημα για τον αρχηγό συνεχιζόταν στην μικρή αίθουσα για έξι λεπτά, επτά λεπτά, οκτώ λεπτά... Είναι σαστισμένοι! Αφανίζονται! Δεν ατήμπορούν να σταματήσουν πια, ώσπου να πέσουν κάτω από συγκοπή! Εκεί, στο βάθος της αίθουσας, μέσα στον πολύ κόσμο, μπορείς να κάνεις μια μικρούλα απάτη και να χειροκροτείς πιο αραιά ή πιο αδύνατα, όχι με τόση μανία, μα εδώ στο προεδρείο, εδώ που σε βλέπει όλος ο κόσμος!...Ο διευθυντής του τοπικού εργοστασίου χαρτοποιίας, άνθρωπος ανεξάρτητος και δυνατός, στέκεται στο προεδρείο και μολονότι καταλαβαίνει πόσο ψεύτικη, πόσο αδιέξοδη είναι η θέση του, χειροκροτεί. 9ο λεπτό, 10ο λεπτό. Κοιτάζει με μελαγχολία το γραμματέα της αχτιδικής επιτροπής, μα εκείνος δεν τολμά να σταματήσει. Παραφροσύνη! Ομαδική! Τα στελέχη γυρίζουν και κοιτάζουν ο ένας τον άλλο με μια ανεπαίσθητη ελπίδα, αλλά και με ψεύτικο ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους και θα συνεχίσουν να χειροκροτούν μέχρι να πέσουν καταγής, ώσπου να τους βγάλουν έξω με φορείο! Μα και τότε ακόμα οι υπόλοιποι δεν θα λυγίσουν!...Στο ενδέκατο όμως λεπτό ο διευθυντής του εργοστασίου χαρτοποιίας, παίρνοντας ύφος πολυάσχολο, κάθεται στην θέση του στο προεδρείο. Και- τι θαύμα!- τι έγινε εκείνος ο γενικός ακράτητος ενθουσιασμός; Όλοι σταματούν μεμιας τα χειροκροτήματα στο ίδιο χτύπημα και κάθονται επίσης. Σώθηκαν! Ο σκίουρος
ήταν αρκετά έξυπνος για να πηδήσει έξω από την περιστρεφόμενη ρόδα!...
΄Ετσι όμως αποκαλύπτονται οι ανεξάρτητοι άνθρωποι....Και έτσι τους πιάνουν. Ο διευθυντής του εργοστασίου συλλαμβάνεται την ίδια νύχτα. Βρίσκουν εύκολα μια εντελώς άσχετη αφορμή και  του φορτώνουν δέκα χρόνια. Και αφού υπογράφεται το υπ' αριθ. 206 ανακριτικό πρωτόκολλο, ο ανακριτής του υπενθυμίζει-  Ποτέ μη σταματάς πρώτος τα χειροκροτήματα!
[Α.Σαλζενίτσιν, Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ 1918-1956, μτφρ. Κ.Σίνου, Πάπυρος 1974, σ.99-100]

Ο μύθος των φυλετικών κατηγοριών

Από όλη τη γενετική ποικιλότητα...το 85% [των διαφορών] καταλήγει να παρατηρείται ανάμεσα στα άτομα του ίδιου τοπικού πληθυσμού, Ένα παραπέρα 8% παρατηρείται ανάμεσα σε εθνότητες και έθνη στο πλαίσιο μιας ευρύτερης "φυλής" και το υπόλοιπο 7% παρατηρείται ανάμεσα σε ευρύτερες "φυλές". Αυτό σημαίνει ότι η γενετική ποικιλότητα που παρατηρείται ανάμεσα σε δυο Ισπανούς  ή ανάμεσα  σε δυο Μασάι ανέρχεται στο 85% της ανθρώπινης γενετικής ποικιλότητας, ενώ μόνο το 15% της ανθρώπινης γενετικής ποικιλότητας καλύπτεται από την κατάτμηση των ανθρώπων σε ομάδες.  Αν για παράδειγμα εξαφανιζόταν όλος ο πληθυσμός της γης εκτός από την φυλή Kikuyu π ου κατοικεί στην ανατολική Αφρική, περίπου το 85% όλου του ανθρώπινου γενετικού υλικού θα ήταν παρόν στο ανασυγκροτημένο ανθρώπινο είδος. Μερικές μορφές γονιδίων θα χάνονταν, όπως το αλληλόμορφο γονίδιο FYB της ομάδος αίματος DUFFY που συναντάται μόνο στους Ινδιάνους της Αμερικής, λίγα όμως άλλα πράγματα θα άλλαζαν.[...].
Τα αποτελέσματα της έρευνας σχετικά με την γενετική ποικιλότητα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη συνηθισμένη αντίληψη που επικρατεί, ότι δηλαδή οι κύριες "φυλές", διαφοροποιούνται μεταξύ τους με κάθε τρόπο. Ξεκάθαρα, οι επιφανειακές διαφορές στα μαλλιά, στη μορφή, στο χρώμα του δέρματος  και στα χαρακτηριστικά του προσώπου, που χρησιμοποιούνται για να στοιχειοθετήσουν την διάκριση μιας "φυλής" από κάποια άλλη, δεν είναι τυπικές, γενικότερα των ανθρώπινων γονιδίων. Η όποια χρήση φυλετικών κατηγοριών θα πρέπει να αντλήσει τη νομιμοποίηση της από άλλες πηγές εκτός Βιολογίας. Αυτό που αποτελεί αξιοπρόσεκτο στοιχείο της ανθρώπινης εξέλιξης και ιστορίας είναι ο εξαιρετικά μικρός βαθμός διαφοροποίησης ανάμεσα σε πληθυσμούς διαφορετικών γεωγραφικών περιοχών σε σύγκριση με τη διαφοροποίηση της γενετικής ποικιλότητας ανάμεσα στα άτομα.
(Lewontin, 1987, παρατίθεται στο Rattansi, A (1995) Race, Education and Society, Study Guide, Milton Keynes)

Οι έξι βασικοί κανόνες για έναν ευτυχισμένο γάμο

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες που προέρχονται από δυο αμερικανικά πανεπιστήμια (από την Georgia και το Seattle) δεν είναι δύσκολο να κατορθώσει ένα ζευγάρι την ευημερία της σχέσης του, αρκεί να λειτουργεί τηρώντας τους εξής κανόνες:

1. Να δίνουνε και οι δυο βαρύτητα στην θετική πλευρά του συντρόφου τους.
2. Να δείχνουν έμπρακτα την ευγνωμοσύνη τους.
3. Να μοιράζονται τις ευθύνες.
4. Να λαμβάνουν απο κοινού αποφάσεις.
5. Να προσπαθεί ο ένας να κάνει τον άλλο ευτυχισμένο.
6. Να αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο με ευαισθησία.

Χαρίζουν στο δημόσιο τα ακίνητα τους

Στην Αττική κατατίθενται περίπου 200 αιτήσεις αποποίησης κληρονομιάς την εβδομάδα, δηλαδή ως και 12.000 το χρόνο. Στα αντίστοιχα Ειρηνοδικεία Θεσσαλονίκη  και Πάτρας  υπολογίζονται αντιστοίχως σε 5.000 και πάνω από 1.600 ετησίως.

Κατά 50% αυξήθηκαν  μετά την αύξηση των φόρων και την επιβολή του ΕΝΦΙΑ οι αιτήσεις αποποίησης κληρονομιάς, μέσα σε τρία χρόνια.

Τρίτη θέση στις κρατικές δαπάνες για την Ελλάδα

Η Κομισιόν πραγματοποιεί αξιολογήσεις των δαπανών των μελών του μπλοκ των «19», προκειμένου να διαμορφώσει καλύτερα τις πολιτικές μείωσης δημοσίων χρεών και να αναπτύξει δημοσιονομικές στρατηγικές, οι οποίες θα είναι φιλικές προς την ανάπτυξη.
Σύμφωνα με την σχετική έκθεση της Κομισιόν, πρώτη στις δαπάνες είναι η Φινλανδία και ακολουθεί η Γαλλία, έπεται η Ελλάδα και μια θέση πιο πίσω βρίσκεται το Βέλγιο. Την εξάδα συμπληρώνουν η Αυστρία και η Ιταλία. Στον αντίποδα βρίσκονται η Λιθουανία και η Ιρλανδία. Από κοντά ακολουθούν οι άλλες δυο χώρες της Βαλτικής (Λετονία και Εσθονία), ενώ εντυπωσιακές επιδόσεις σημείωνει επίσης η Κύπρος.
 Οι κρατικές δαπάνες της χώρας μας αγγίζουν το 55% του ΑΕΠ. Παράλληλα, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει πλέον εξαντληθεί, καθώς τα έσοδα μειώνονται, ενώ η μέση μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου αυξάνεται με ρυθμό 1,5% κατά έτος.

Έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν;

Στην Ελλάδα του σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι εξοργισμένη με την πολιτική  ηγεσία του χθες και του σήμερα. Οι πολιτικοί θεωρούνται η πηγή των δεινών της ελληνικής κοινωνίας. Σαν να είναι ένα κομμάτι αποκομμένο από την κοινωνία. Λες και είναι κάτι ξένο και ουρανοκατέβατο. Η εξουσία όμως, παρά την εσφαλμένη και επιφανειακή αντίληψη των πολλών, δεν άγει μόνο, άγεται επίσης, από το πλήθος και από ομάδες που έχουν επιρροή. Είναι μια διελκυστίνδα, στην οποία κερδίζει αυτός που μπορεί να τραβήξει δυνατά το σκοινί, χωρίς να φοβάται ότι από την άλλη μεριά, θα το αφήσουν. Όσο πιο υστερόβουλοι και γαντζωμένοι στα προνόμια τους είναι οι φορείς των Αρχών ή όσο πιο ανίκανοι και αδύναμοι, τόσο πιο εύκολα εξουσιάζονται, αντί να εξουσιάζουν. Δεν τους κατευθύνουν τα πάθη τους τα ίδια, αλλά  αποτελούν το όχημα με το οποίο τους καθοδηγούνε, όσοι τους ασκούν επιρροή. 

Δεκαετίες τώρα, επικράτησαν στον πολιτικό στίβο οι αντιπρόσωποι μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας που με βάση τη δική τους κοντόφθαλμη λογική, οι συνέπειες των πράξεων τους φαινόταν πολύ μακρινές.  Χωρίς κανένα πλάνο, δημιουργήθηκε ένα κράτος, του οποίου οι Νόμοι είναι γεμάτοι μπαλώματα και παραθυράκια. Η αυθαιρεσία ποτέ δεν καταπολεμήθηκε, αλλά εξελίχθηκε σε παράλληλλο κέντρο. Η παιδεία έγινε σουρωτήρι και τα Πανεπιστήμια πανδοχεία. Το σύστημα υγείας ένα ερείπιο που αντικατοπτρίζει τις ανισότητες που διέπουν την κοινωνική διαστρωμάτωση. Ίσως να μην υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τις χειρουργικές επεμβάσεις και τις μαιευτικές κλινικές για το ποιό είναι το κοινωνικό πρόσωπο αυτής της πατρίδας. Ο σεβασμός του πολίτη για την δημόσια περιουσία είναι από ελάχιστος ως μηδενικός, παρότι οι αριστερές ιδεολογίες ασκούνε υπέρμετρη γοητεία στην ελληνική κοινή γνώμη, συγκριτικά με τις περισσότερες δυτικές κοινωνίες. 

Το ανησυχητικό είναι πως η ευημερία αυτή που με ανορθόδοξο τρόπο βίωσε η Ελλάδα, τα τελευταία 40 χρόνια, οφείλεται σε  ξένους κύκλους εξουσίας που απεχθάνονται τους αριστερούς και οι αριστεροι τους σιχαίνονται. "Υπερπατριωτικοί" και αριστεροί κύκλοι κατηγορούν τους μέχρι πρόσφατα θιασώτες της συμπολίτευσης, πως κατήντησαν την Ελλάδα υποχείριο των παραπάνω. Κατά βάθος γνωρίζουν σχεδόν όλοι οι Έλληνες πολίτες πως η χώρα τους ήταν πάντα αδύναμη και εξαρτώμενη από την Δύση και την Ανατολή.  Μετά την Κατοχή λ.χ.,  έγινε η μοιρασιά και ήδη όταν ο Εμφύλιος ήταν ξεκάθαρος, είχε αποφασιστεί που θα δοθεί η Ελλάδα. Ποτέ δεν ίδρωσε κάποια Μεγάλη Δύναμη για να πάρει στην δική της σφαίρα επιρροή το κράτος αυτό. Ήταν πάντα στα λοιπά ανταλλάγματα και αυτό το ξέρει όποιος έχει διαβάσει κάτι παραπάνω από την σχολική ιστορία. 

Ανήκουμε στην σωστή πλευρά ακόμα, αλλά δεν μας αρέσει και ίσως δεν αρέσει και σε αυτούς. Ονειρευόμαστε πως αν αλλάξουμε μεριά θα κερδίσουμε τουλάχιστον τη χαμένη μας περηφάνεια, αλλά το ερώτημα είναι: "υπάρχει άλλο στρατόπεδο;", "με ποιόν να συμμαχήσουμε; ενάντια ποίου;". 

Αυτή η συλλογική αντίληψη επικράτησε, μάλλον επειδή δεν θέλουμε να δούμε στον καθρέφτη. Πως περιμένουμε απο ένα συνοθύλευμα, χωρίς ευδιάκριτη ταξική διαστρωμάτωση και με κύρια γνωρίσματα, εδώ και δεκαετίες, την αλαζονεία, την υστεροβουλία, τον ωφελιμισμό και την ανομία,   να  αναδείξει έναν εκλεκτό,  έναν καθοδηγητή που θα μας φτάσει σε ένα ξέφωτο ελπιδας; Ο εκπρόσωπος του λαού δίνει λόγο στην κοινωνία. Για να  διόρθωνε  κάποιος τα κακώς κείμενα μας, θα έπρεπε να πίστευε στο δίκαιο και να το τηρούσε. Όμως, όποιος προσπάθησε να πράξει κάτα αυτό τον τρόπο, έστω από έναν υπουργικό θώκο, εξοβελίστηκε στην αφάνεια και την ανυποληψία. Από έναν τέτοιο άδικο λαό, πως περιμένουμε να βρούμε δίκαιο ηγέτη;

Μέχρι στιγμής είναι προτιμότερο να κατηγορούμε  τους άλλους, για ότι συμβαίνει και να σπιλώνουμε όποιον προσπαθεί να αλλάξει εμάς. Πόσο καλύτερη μπορεί να είναι η μοίρα ενός πλήθους που συνεχίζει να προσποιείται πως δεν ξέρει ότι του λένε ψέμματα οι αρχηγοί του; Μια αγέλη δογματικού όχλου που δικαίως ή αδίκως, με ευκολία πετροβολά όποιον  της υποδείξουν, είτε αυτοί είναι οι "διαπλεκόμενοι" οι καναλάρχες, είτε οι  "συντεχιακοί" υπάλληλοι της ΕΡΤ, είτε οι "τεμπέληδες" οι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε οι "φοροφυγάδες" ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε οι "ναζιστές" οι Γερμανοί, είτε οι " φονιάδες των λαών" οι Αμερικάνοι, δεν έχει καμία πραγματική δυνατότητα επιλογής. Είναι απλά στρατιωτάκια που αλλάζουν πλευρά, στον πόλεμο άλλων. Μια πάνε δεξιά και μια αριστερά. Γίνονται το ίδιο το σκοινί που τραβάνε τα συμφέροντα πέρα δώθε και διαρκώς το τεντώνουν, μέχρι να σπάσει. Παθιάζονται και φανατίζονται ακόμα και σήμερα που δεν πρόκειται να τους πετάξουν ούτε ένα ψίχουλο. Ακόμη και τώρα δεν ανοίγουν τα μάτια τους, γιατί ο εγωισμός δεν τους επιτρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Πόσο εύκολο είναι για μια τέτοια ομάδα να βρει τον κατάλληλο ηγέτη;

Συγνώμη Ολυμπιονίκη

Αγαπημένε/η μου  Ολυμπιονίκη!

Μπορεί, οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς, οι θυσίες, οι κόποι και τα δάκρυα σου να ανταμείφθηκαν. Μπορεί να πάτησες στο βάθρο των νικητών και να έκλαιγες από χαρά και υπερηφάνεια, βλέποντας την ελληνική σημαία να κυματίζει. Μπορεί ακόμη να ένιωσες ρίγη συγκίνησης όταν άκουσες τον εθνικό ύμνο, ενώ γύρω σου όλοι ήταν ξένοι. Άσχετα, αν πολλές φορές είχες σκεφτεί πως αυτή η πατρίδα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να πετύχεις το όνειρο σου, αυτό που μόλις άγγιξες (και αυτή ίσως ήταν η πιο ήπια σκέψη σου). Πολλές φορές λύγισες, αλλά δεν έσπασες. Σε βοηθήσανε οι εικόνες που έπλασες με το μυαλό σου. Φανταζόσουν, χιλιάδες κόσμου να ζητωκραυγάζει με το όνομα σου, καθώς με το μετάλλιο γύρω από τον λαιμό σου θα  επιστρέφεις στην πατρίδα σου και να σε υποδέχονται με μουσική και σημαιοστολισμούς. Οι άνθρωποι να σπρώχνονται για να  βγούνε φωτογραφίες μαζί σου, να παίρνεις αγκαλιά τα παιδάκια, να μοιράζεις αυτόγραφα, να σου αφιερώνουν πανηγυρικούς λόγους. Οι εφημερίδες να πλημμυρίζουν τα πρωτοσέλιδα τους με  την φωτογραφία σου.

Οι ήττες είναι πιο πολλές και πιο συχνές για τους περισσότερους αθλητές, όχι οι νίκες. Μια νίκη μπορεί να αξίζει όμως όσο χίλιες ήττες ή και παραπάνω. Και αυτές οι στιγμές χαράς, σε κάνουν να ξεχνάς κάθε απογοήτευση και κάθε βάσανο που πέρασες, διανύοντας τον δύσβατο δρόμο προς την κορυφή. Από την ελληνική αρχαιότητα ακόμα, στις πόλεις κράτη γκρεμίζονταν τα τείχη, ώστε  να υποδεχθούν τους ολυμπιονίκες. Ήταν τόσο "μεγάλοι" που δεν μπορούσαν αλλιώς να μπούνε μέσα στην πόλη. Ανάλογης υποδοχής έχουν τύχει και στη σύγχρονη εποχή αθλητές που σηκώσανε την ελληνική σημαία ψηλά.

Μπορεί να πίστεψες και εσύ ότι για λίγο έστω θα γίνεις σαν αυτούς ένας γίγαντας,  ένα ίνδαλμα,  ένα πρότυπο, αλλά δυστυχώς για σένα στη σύγχρονη Ελλάδα καταργήθηκαν τα είδωλα, απαγορεύεται η αριστεία και τα πρότυπα είναι περιττά.  Είμαστε στην Αυγή μιας νέας εποχής. Οι σοφοί προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους που ζούνε σε αυτή τη χώρα, πως δεν υπάρχει τίποτα το ακατόρθωτο και έτσι κανένας άθλος δεν πρέπει να τους συγκινεί. Μπορεί η ζωή τους να μην έχει τίποτα το σημαντικό, αλλά  όλοι μπορούν να κάνουν, ότι πέτυχες και εσύ, απλά έτυχε να μην βρεθούν στην θέση σου. Μην περιμένεις λοιπόν να ακούσεις και πολλά καλά λόγια. Ο φθόνος  υπερνικά τον θαυμασμό και έτσι να εύχεσαι ή να ευχόσουν να μην μπεις στο μάτι κάποιου, που έχει δημόσιο λόγο.  Τείχη για σας δεν πρόκειται να γκρεμιστούν, διότι είναι γκρεμισμένα εδώ και πολύ καιρό, ούτε κανένας θα σας σηκώσει στην πλάτη του, γιατί δεν κάνατε δα και κανένα θαύμα που θα σώσει αυτή τη δύσμοιρη χώρα (η οποία δεν έχει καμία σωτηρία).  Οι επευφημίες  ακούγονται  εδώ μόνο κατά την ώρα του λιθοβολισμού. Οπότε καλύτερα μην τραβάτε το σκοινί, αν κάποιος τυχάρπαστος, τα βάλει μαζί σας, γιατί μπορεί να σηκώσατε την λάθος πέτρα.

Καλή δύναμη στον αγώνα σου και  κουράγιο μετά τον αγώνα σου λοιπόν. Εγώ, σε ευχαριστώ!